Spooktocht Kruiningen

CIRCUS MACABRE…

Het was een kille herfstnacht in 1923, toen het reizende circus van Monsieur Duval zijn tenten opsloeg in een afgelegen dorpje aan de rand van een donker bos. De grote top van de circustent wapperde in de wind als een reusachtig zeil, en de geur van zaagsel en dierenmest hing zwaar in de lucht. Monsieur Duval, de charismatische circusdirecteur met zijn hoge hoed en zwarte jas, beloofde het publiek een show vol wonderen: trapezeartiesten die door de lucht zweefden, clowns met griezelige grimassen en wilde dieren die brulden op commando.

Maar die nacht sloeg het noodlot toe. Een verschrikkelijk virus, afkomstig uit verre oorden waar Duval vandaan kwam, verspreidde zich als een onzichtbare plaag door het kamp. Het begon met hoestbuien, koorts en rode vlekken op de huid. De acrobaten vielen van hun touwen, de clowns lachten niet meer maar kreunden in pijn, en de dieren (leeuwen, olifanten, paarden) lagen hijgend in hun kooien, hun ogen glazig en levenloos.

Duval wist het meteen. Hij had geruchten gehoord over dit virus in de steden die hij had bezocht, een kwaad dat lichamen van binnenuit verteerde. Maar hij was immuun, of zo leek het. Zijn bloed was anders, getekend door een duister geheim uit zijn verleden – een pact met iets onnatuurlijks, fluisterden sommigen. Terwijl zijn medewerkers een voor een bezweken, hun lichamen opzwellend en zwart wordend, sloop Duval door het kamp. Hij hoorde hun smeekbedes: “Help ons, Monsieur! Laat ons niet sterven!” Maar hij deed niets. In plaats daarvan pakte hij zijn koffer met goud en verdween in de nacht, het circus achterlatend als een graf van canvas en staal.

Jaren verstreken, en het verlaten circus werd een legende. Kinderen in het dorp vertelden verhalen over de vervloekte tent, waar de wind nog altijd gelach en gebrul leek te dragen. Maar op een stormachtige avond in oktober, besloot een groep avontuurlijke reizigers, vier vrienden op zoek naar spanning, om het terrein te verkennen. Ze hadden gehoord over het “Circus van de Doden” en lachten om de waarschuwingen van de dorpelingen.

De tent stond er nog, half ingestort, overwoekerd door onkruid en klimop. De vrienden duwden de flapperende ingang open en stapten naar binnen. De lucht was zwaar van rotting en een vreemde, zoete geur, als van bedorven snoepgoed. In het midden van de ring lag een oude trapeze, bedekt met stof, en rondom stonden de kooien, hun tralies verroest.

“Wat een troep,” grinnikte Tom, de leider van de groep, terwijl hij een zaklamp richtte op een clownspak dat aan een haak hing. Maar toen hoorden ze het: een zacht gegrinnik, als van een kind, maar vervormd en hol. Ze draaiden zich om en zagen schaduwen bewegen in de hoeken van de tent. “Wie is daar?” riep Sarah, haar stem trillend.

Het gegrinnik werd luider, en uit de duisternis stapten figuren tevoorschijn. Het waren de medewerkers, of wat er van hen over was. Hun lichamen waren gemummificeerd door het virus, huid strak over botten gespannen, ogen leeg als holle putten. De acrobaten hingen aan onzichtbare touwen, hun ledematen kronkelend in onnatuurlijke hoeken. De clowns, met hun geschilderde glimlachen nu gescheurd en bloederig, dansten in een macabere cirkel. En de dieren… oh, de dieren. De leeuw brulde met een stem die klonk als gekrijs, zijn vacht half weggerot, botten zichtbaar door scheuren in de huid.

De vrienden probeerden te vluchten, maar de uitgang was verdwenen, versperd door een muur van tentdoek dat leek te ademen. “Hij heeft ons verlaten,” siste een stem uit de menigte, de stem van de hoofdtentmeester, wiens gezicht half weggevreten was. “Duval… hij overleefde. Maar wij niet. Nu moeten jullie zijn plaats innemen.”

In de verte, buiten de tent, hoorden ze voetstappen. Monsieur Duval was teruggekeerd. Niet uit schuld, maar uit honger. Het virus had hem niet gedood, maar veranderd. Hij was de bron, de drager, en hij voedde zich met de zielen van degenen die zijn geheim ontdekten. Met een glimlach opende hij de tentflap, zijn ogen gloeiend in het donker. “Welkom in mijn circus,” fluisterde hij. “De show begint nu pas echt.”

De vrienden schreeuwden, maar hun kreten vermengden zich met het gelach van de doden. Het circus was niet verlaten, het wachtte. En Duval, de enige overlevende, zou nooit alleen zijn.